Բանգի կերած տավարի թմրությամբ լսում ենք

Դեռ միամիտներ կան, ովքեր սրան համեմատում են առհասարակ որևէ մարդու հետ ու մարդաջարգ գցում.

մի համեմատեք ոչ մեկի հետ. այդպիսինը երկինք-գետին չեն ծնել, նույնիսկ նրան ծնող հայր մեդուզան երևի զարհուրած է իր ծնածից:

Սմբակը ուր դնում է՝ արյան գետեր են հեղվում, ինչի մասին խոսում է՝ կորստի ու դատապարտման է ենթարկում:

Սա բացառիկ գորգոնա է՝ Երկրի ու ազգի վզին փաթաթված:

Սրան համարժեք Պերսևս է պետք, որ գլուխը թռցնի, բայց այնպես, որ թափված արյան ամեն կաթիլից նոր օձեր չառաջանան, նորից չտարածվեն անապատի վերածված երկրով մեկ:

Բանը հասել է նրան, որ, աչքիդ մեջ նայելով, անմեղսունակի նողկալի չքմեղանքով, խոսում է ամենաահավոր բաների մասին, իբր մտահոգ մեզ հարց է տալիս՝ ինչու՞ մենք չպիտի ունենանք սուվերեն պետություն:

ՈՒ հանրությունը, բանգի կերած, թույնից ոտքերը տնկած, փորը ուռած, թնչալով շնչելիս՝ տավարի թմրությամբ հանգիստ լսում է:

Հարցնող չկա՝ այ թյուրիմացություն, սուվերեն պետություն մենք նոր ունե՞նք, թե՞ հորդ բոստանից ես բերել, որ դրել ես լինել-չլինելու նժարին, ծանութեթև ես անում:

Դու այդ ո՞վ եղար, այ ազգի ամոթ ու անարգանք....

Ինչու՞ հանկարծ այդ հարցը քո քավորությամբ դարձավ հրատապ:

Արցախի գլուխը կերար, անցել ես Հայաստանի՞ն:

Սուսաննա Բաբաջանյան

Մեկնաբանություններ